دانشمندان اکنون مجبورند در تقویم زمانی تحولات سطح ماه بازنگری کنند. یک بررسی جدید نشان می‌دهد که بخش‌هایی از سطح ماه در حدود ۲۰۰ میلیون سال کهن‌سال‌تر از آن است که پیش از این تصور می‌شد.
به گزارش پی‌ای‌مدیا، دانشمندان نروژی و فرانسوی روش جدیدی برای تعیین قدمت سطح ماه- این تنها قمر زمین- یافته‌اند. این بررسی جدید نشان می‌دهد که بخش‌های بزرگی از پوسته ماه به‌مراتب کهن‌سال‌تر از آن است که پیش از این تصور می‌شد. این یافته به دانشمندان امکان می‌دهد که از توالی رخدادها و نحوه تکامل سطح ماه رمزگشایی کنند.
ماه اکنون از نظر «زمین‌شناختی» بسیار غیرفعال است، به این معنی که دهانه‌هایی که در اثر برخورد سیارک‌ها و دنباله‌دارها در طول زمان در آن ایجاد شده است دچار فرسایش نشده‌اند.
پروفسور استفانی ورنر از مرکز زیست‌پذیری سیاره‌ای دانشگاه اسلو، که این یافته‌ها را در همایش شیمی‌زمین گلداشمیت در لیون ارائه داد، می‌گوید که مشاهده آثار به‌جا مانده از این برخوردها بر روی ماه نشان می‌دهد که اگر در سیاره ما تلاطم زمین‌شناختی «تکتونیک صفحه‌ای» وجود نداشت، زمین چگونه به نظر می‌رسید. او می‌گوید: «کاری که ما کردیم این بود که نشان دادیم بخش‌های بزرگی از پوسته ماه در حدود ۲۰۰ میلیون سال کهن‌سال‌تر از آن است که قبلا تصور می‌شد.»
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
پژوهشگران پیش‌تر می‌دانستند که نتیجه تعیین سن سطح ماه با روش استاندارد- فرایندی که با نام شمارش دهانه‌ها شناخته می‌شود- با آنچه در هنگام بررسی سنگ‌های سفرهای پژوهشی آپولو به دست آمده بود متفاوت است.
از این رو، آن‌ها تصمیم گرفتند سن تخمین زده‌شده بر اساس نمونه‌های آپولو را با تعداد دهانه‌های اطراف ناحیه اکتشافی آپولو مرتبط کنند و از این طریق، فرمول‌بندی جدیدی برای تخمین و برآورد قدمت ماه به دست آورند.
دانشمندان همچنین این داده‌ها را همراه با داده‌های به دست آمده از ماموریت‌های فضایی دیگر به ماه، به‌خصوص ماموریت فضاپیمای هندی چاندرایان-۱، بررسی کردند تا ببینند کدام نمونه‌های به دست آمده از آپولو به سطوحی تعلق دارد که در آن‌ها دهانه‌های ماه را شمرد‌ه‌ایم.
به گفته دانشمندان، آن‌ها با این کار توانستند اختلاف میان این دو روش را برطرف کنند و این موضوع سن سطح ماه را به میزان ۲۰۰ میلیون سال عقب‌تر برد.
به عنوان مثال، عمر حوضه برخوردی ایمبریوم– که در یک‌چهارم بالایی سمت چپ ماه می‌شود آن را دید و احتمالا در اثر برخورد سیارکی به اندازه جزیره سیسیل ایجاد شده است– به حدود ۳.۹ میلیارد سال تا ۴.۱ میلیارد سال پیش بازمی‌گردد.
پژوهشگران تاکید می‌کنند که یافته‌های آن‌ها تخمین سن ماه را تغییر نمی‌دهد، بلکه فقط تعیین و برآورد قدمت سطح آن را تغییر می‌دهد.
پروفسور ورنر می‌گوید که این تفاوتی مهم است و به ما امکان می‌دهد جدول زمانی دوره بمباران شدید ماه را در زمان به عقب برگردانیم. این رخدادها پیش از فعالیت‌های آتشفشانی گسترده‌ای رخ داده‌اند که سطح ماه را به شکل امروزی با دشت‌های آتشفشانی و مناطقی نظیر حوضه برخوردی ایمبریوم درآورده‌اند. دانشمندان می‌گویند در آن دوره‌ای که سیارک‌ها و دنباله‌دارها به ماه برخورد می‌کرده‌اند، زمین نیز به احتمال نزدیک به یقین در معرض برخورد آن‌ها قرار داشته است.
